Schilderen
Als ik naar mijn werk kijk, van de afgelopen 30 jaar , zie ik een aantal thema's die in mijn schilderijen steeds weer terug komen en blijkbaar mijn oerthema's zijn. Allereerst gaat mijn werk vaak over vergankelijheid en de sporen die ik zal achterlaten als ik niet meer leef. Ik noem die serie "Skins, signs of civalisation". Ik werk daarbij in de traditie van de voorouders,die grotten beschilderden met bezwerende en symbolische tekens. Zij vroegen zegeningen aan hun goden, goede oogst of vruchtbaarheid. Ik laat mijn tekens achter in de tijd waarin ik leef.
Mijn manier van schilderen is duidelijk te zien in mijn "Scrapings". Door huid voor huid opgebrachte verflagen af te schrappen, kom ik uiteindelijk bij de essentie van een doek. Die ervaring komt overeen met mijn intellectuele, spirituele en emotionele zoektocht naar mijn authentieke weg en de zin van mijn bestaan.
Schilderen is voor mij een zeer fysieke bezigheid. Vooral bij de grote formaten sta ik het liefst midden op het doek op de grond, of dans er omheen met mijn kwasten, schrapers, stukken hout of metaal. Ook kreukel ik het canvas en strijk het dan weer vlak, maar nooit glad. Het moet inmmers vooral niet clean worden, eerder doorleefd en aangetast.
Door te werken in sequenties diep ik het thema tot op het bot uit, en stop ik pas als ik merk dat het gevaar op de loer ligt dat ik mijzelf zou gaan herhalen. Dat mag nooit geberuen, want ik wil steeds een uitdaging ervaren om mijzelf te vernieuwen en te verrassen.
Natuurlijk hoop ik dat mijn schilerijen anderen niet onberoerd laten, want tenslotte communiceer ik door mijn beeldtaal over hetgeen mijn hart beweegt. Maar bovenal werk ik voor mijzelf, omdat ik steeds weer benieuwd ben wat er door mij geboren wil worden. Zo voel ik dat.